LOVE... The beginning and end of everything

Het is alsof er een vroege lente is aangebroken. Niet om het weer, want dat is nog steeds bagger, maar om de liefde. Ja, ik weet niet wat het is maar het lijkt alsof iedereen om me heen er last van heeft.

Een vriendin van mij, die anders nooit een jongen leuk vind, is deze maand al met twee verschillende jongens geweest. Dat is best wel even shocking aangezien ze hiervoor nog nooit gezoend had en wat nog vreemder is is het feit dat de laatste jongen tien jaar ouder dan haar is. Normaal heb ik er niks op tegen als er een leeftijdsverschil tussen mensen is, ik vind dat je liefde niet tegen kunt gaan alleen maar om leeftijd. Oké, toegeven, een tachtigjarige man die met een dertienjarig meisje naar bed gaat vind ik toch wat te ver gaan. Laten we het er op houden dat ik twintig jaar verschil wel goed vind, als je de achttien hebt gepasseerd. Maar ik dwaal helemaal af. Het probleem is dat hij gisteren dus bij haar op bezoek kwam - voor het eerst- en ze - voor het eerst - zoenden en hij haar gelijk op het bed had gelegd en het er - volgens die vriendin - best wel ruig aan toe ging. Er is verder niks gebeurd, toch vind ik dit wel erg ver gaan, zeker voor iemand die voor december niet eens ontgroend was.

Een andere vriendin van mij heeft via twitter een jongen ontmoet die bij mij op school zit. Ik heb hem dan nooit gezien, maar het moet een erg leuke jongen zijn. Ze was dan ook helemaal hoteldebotel toen ze hem op een dag in de jumbo zag - daar werkt hij. Maar wat ik dan niet snap is dat ze geen woord tegen hem gezegd heeft en hij niet tegen haar. Ik denk, weet eigenlijks wel zeker, dat ze daar te verlegen voor was. Maar nu  gaat ze hem zaterdag ontmoeten, super spannend natuurlijk. Ze durft dan ook niet alleen en heeft gevraagd of ik met haar mee wou en dat doe ik maar al te graag, je weet maar nooit en ik ben natuurlijk ook heel benieuwd hoe deze jongen er uit ziet.

Met mijn liefde zit het wat ingewikkelder. Ik heb het namelijk uit gemaakt met mijn vriend. Dat was best wel even moeilijk, want het was niet zo dat ik hem niet meer leuk vond. Waarom ik het dan heb uitgemaakt? Ik vind een andere jongen leuker. Hij zit bij mij op school en we hebben wat zitten flirten, maar verder ook niet. Ik weet bijna niks van hem, toch moet ik bijna de hele tijd aan hem denken. Apart, I know. Maar dat was niet de enige reden dat ik het heb uitgemaakt, want het was ook zo dat het altijd van mijn kant moest komen, hij kwam namelijk nooit een keer spontaan bij me. Op school glimlachte hij alleen naar me en heel af en toe zei hij wat, maar hij kwam eigenlijks nooit bij me zitten. Daar hou ik niet van. Ik wil een jongen die me spontaan mee op een date neemt en in de pauze gezellig bij me komt zitten.
En dan zijn er nog een stel in mijn familie die gaan scheiden, maar daar ga ik liever niet op in. Een andere vriendin van mij heeft meer geluk, zij is als een gek aan het sms-en met een jongen die ze ook via school kent en ik weet niet zeker maar volgens mij staat er al een date op de planning.
Dus zo zie je maar weer, de lente kriebels kunnen ook in december voorkomen. Mijn volgende post zal waarschijnlijk in het nieuwe jaar worden gepost. Dus ik wens jullie alvast een gezellige - en veilige - jaarwisseling.

"Many people look forward to the new year for a new start on old habits."

Morgen begint de maand december. De maand van schoentje zetten en pakjes avond. De maand van piekeren over een verjaardags cadeau voor mijn vader. De maand van de kerstboom en de zuurstokken. Maar ook de maand van oliebollen, vuurwerk en goede voornemens.

Misschien is het nog iets te vroeg voor die goede voornemens, maar vorig jaar was ik te lui om ze te schrijven, dus beveel ik mezelf om het dit jaar goed te doen. Want wees nou eerlijk, er is altijd wel een verbeterpuntje aan jezelf. Maar toen begon ik te denken en uiteindelijk kwam ik op best wel een lang lijstje.

#1 Meer beweging
Elk jaar staat dit punt weer bovenaan het lijstje, maar doe ik er weer niks aan en elk jaar weer voel ik me ongemakkelijk als ik die bikini weer voor de eerste keer aan moet. Dus in 2012 ga ik meer bewegen. Ik hoef niet persé elke dag te joggen, maar even vijf minuutjes met gewichtjes heffen om te voorkomen dat ik later flubberarmen krijg kan wel.

#2 Minder snoepen
Elke week met klasgenootjes naar de Appie kan best. Maar frikandellenbroodjes, donuts, chocolade en chips worden taboe. Voortaan moet ik maar een stuk fruitkopen of een toetje, het is misschien wat moeilijk maar je zult er later meer plezier van hebben.

#3 Sparen
Ik moet minder geld uitgeven. Ik geef nu elke maand zo'n zeventig euro uit. En als je nagaat dat ik niet rook en mijn ouders mijn kleedgeld betalen, is dat best wel veel. Ik zou eigenlijks moeten sparen  voor een nieuwe laptop, een camera en mijn reis naar het buitenland.

#4 Minder drinken
Vanaf dit jaar ben ik best wel meer alcohol gaan drinken. Dat is niet echt bepaald verkeerd. Oké, ik ga dan sneller de waarheid gaan zeggen en heb misschien een lelijke jongen gekust in een dronken bui. Maar daar is opzich niets mis mee, toch? Ik ben nu nog jong dus nu kan het nog. Maar het nadeel van alcohol is dat er zoveel caloriën in zitten. In 100 ml berenburg zit al zo'n gauw 400 caloriën in. Wat wil ik dan liever, aangeschoten zijn en aankomen of gewoon lol hebben met een paar glazen minder op en niet aankomen.

#5 Minder kieskeurig zijn
In ieder geval met eten. Ik ga niet mijn tijdverprutsen door de groentes tussen de gerechten uittepulken. In 2012 ga ik gewoon proberen te eten wat de pot schaft.

Nu kan ik nog wel een paar dingen gaan bedenken, maar ik zou het al heel wat vinden als ik kan verbeteren om deze 5 punten te behalen.

"Sinterklaas...Ik had me die prins op het witte paard toch iets jonger voorgesteld."

Wij vieren dit jaar - helaas - geen sinterklaas thuis. Mijn ouders vinden namelijk dat we in plaats van geld uittegeven aan cadeautjes die we eigenlijks niet willen beter kunnen gourmetten. Dat is dan ook wat we gaan doen. Dus als iemand vraagt wat ik heb gekregen voor sinterklaas kan ik zeggen vlees haha.

Nu heb ik onverwachts wat geld over, altijd leuk, dus ben ik vandaag de stad even in geweest en hem een cadeautje voor mijn beste vriendin gekocht. Lief van mij hè? Ze heeft namelijk een vloek dat ze altijd haar oorbellen kwijtraakt. Maar ze vindt het altijd zo duur om elke maand weer nieuwe te kopen, dus wacht ze altijd tot haar moeder weer een paar voor haar koopt. Maar aangezien ze al vanaf de zomervakantie zeurt dat ze nog steeds geen heeft, heb ik besloten een paar voor haar te kopen.

Toen ik op de fiets naar huis zat, heb ik nog een gedicht voor haar gemaakt. Ik lag zelf helemaal dubbel toen het uiteindelijk af was, dus ik hoop zij ook. Ik heb er namelijk allemaal dingentjes in gestopt waar we altijd pijn in de buik van kregen omdat we zo hard moesten lachen. Ik heb een heel A4'tje vol geklad, dus dat moet wel goed komen.

Het sinterklaas voor mijn vriend had ik al. Mijn moeder kwam laatst namelijk thuis met heerlijk ruikende, armani parfum voor mijn broer. Hij vond het alleen wat minder, dus heb ik hem overgekocht. Maar nu moet ik ook nog een gedicht voor hem schrijven, maar ik weet gewoon helemaal niks. Mijn blaadje blijft blanco.

Met mijn beste vriendin heb ik namelijk allemaal momenten dat ik aan het huilen ben van het lachen en met hem heb ik dat niet. Niet dat hij me niet aan het lachen maakt, hij is echt super grappig op zijn manier, maar ik kan het gewoon niet verwerken in een gedicht. Zucht. Hopelijk komt er nog iets in me op.

"Let it snow. Let it snow. Let it snooooow."

Even een klein berichtje. Heel klein, ik beloof het. Het is voor de persoon die ooit heeft bedacht dat fietsen gezond was. Ik wou gewoon even aan je melden: your wrong!!

Sinds een paar weken is november en dat is te merken. Het begon heel onschuldig. Eerst kwamen de truien weer te voorschijn en daarna heel subtiel de winterjas. Maar toen moest je de sjaal al weer om en een paar dagen kon je ook niet zonder handschoenen meer fietsen, zonder dat je bang hoefde te zijn je vingers te verliezen.

Maar ook al was ik net als iedereen dik aangepakt, toch zat ik vorige week snotterend boven een beker warme chocomelk. Mijn vader is de volgende dag gelijk neusspray voor me gaan halen. En ik, braaf meisje wat ik ben, gebruik het iedere dag. Maar toch werd het erger. Ik kreeg het constant koud en sinds een paar dagen ligt iedereen wakker door mijn gehoest.

En dit zou natuurlijk allemaal niet gebeurd zijn als ik niet op de fiets door die kou hoefde. Maar waarom ik dan niet met de bus gaat? Hah, mocht dat maar. Mijn ouders hebben besloten dat het veel te duur is als ik elke dag met de bus naar school gaat. Maar na heel lang te hebben gepruild hebben we uiteindelijk een compromis gesloten.

Zodra het harder waait dan windkracht zes, heel hard regent of gaat sneeuwen mag ik met die warme bus. Maar sinds we die afspraak hebben gemaakt heeft het niet hard gewaaid, niet meer gevallen dan wat motregen en is er nog geen één vlokje sneeuw naar beneden gedwarreld.

"Why be fake? In the end, the truth comes out and when that happens, you're standing alone."

Ik word gewoon zo ziek van al die fakers die bij me komen zitten zeuren. Zeuren over hoe zielig hun leven wel niet is. Zeuren over dat de wereld er zoveel beter van zou worden als zij er niet meer zijn. En dat ik elke keer maar weer moet zeggen dat hun leven heus nog wel zin heeft, dat er echt mensen om hun geven. Gek word ik ervan.

 Ik bedoel waarom zou je net doen alsof je depressief  bent alleen maar om aandacht te krijgen? Dan ben je toch pas echt ziek, of zie ik het nu verkeerd? Er zijn genoeg mensen in de wereld die echt troost nodig hebben, die het echt niet meer zien zitten en jij gaat het hier mooi even zitten faken. Sorry hoor maar dan heb je me echt boos.

Dus kom maar eens terug als je klaar bent. Wanneer we samen kunnen lachen. Wanneer je al die neppe shit van je hebt gedumpt. Wanneer we echt vriendinnen kunnen zijn.

"That awkward moment when wikipedia has copied your homework."

Huiswerk, ik wordt er helemaal gek van. Hebben docenten dan niet in de gaten dat wij ook een leven hebben? Dat wij niet op zaterdagavond thuis blijven om projecten te maken en doordeweeks extra vroeg op te staan om nog even een toets te leren?

Volgende week is het toetsweek en dat betekend einde van periode één. Dus als kersverse student denk je na om even goed te leren zodat je thuis met trots je rapport laten zien.  Zo van: 'Kijk ik zat niet alleen domme blogs te schrijven, ik heb uiteindelijk ook geleerd.' Maar nu krijgen we gewoon niet de kans om te leren, omdat we vol worden gebombardeerd door projecten.

Eén van de projecten waar ik nu mee bezig ben is voor maatschappijleer. Ik moet uit leggen wat het openbaar bestuur in Nederland is, hoe het werkt, waarom we zo'n bestuur hebben en ik moet een klein stukje over de geschiedenis vertellen. Makje. . . als ik zou weten wat het openbaar bestuur in Nederland is. Ik geloof dat het iets et de trias politica heeft uittestaan, maar zeker weet ik het niet. Ik weet het, dit is heel erg voor een journalist, maar om eerlijk te zijn boeid te politiek mij niet veel.

Ik was dus van plan om het te gaan googlen. Hallo, ik ben een student. Tegenwoordig googlen we alles, dus waarom ook geen huiswerk. Maar ik kan geen enkele site vinden die mij even in normale woorden kan uitleggen wat het nu precies inhoud. Nou dan toch maar het boek raad plegen en natuurlijk ook daar staat het niet in. Zucht. Als dit maar goed komt. . .

Writing is my life style

Sommige mensen zouden gewoon geen blog bij moeten houden. Ik ben er een van...
De laatste tijd vraag ik mezelf steeds vaker af waarom ik eigenlijks een blog heb. Het is niet zo dat ik over intersante dingen schrijf, ik plaats niet veel foto's en het allerbelangrijkte ik heb nul followers. Maar toch heb ik net deze blog er weer bij gemaakt. Niet omdat ik graag wil dat zoveel mogelijk mensen het lezen. Ik wil gewoon lekker schrijven over waar ik het op dat moment maar over wil hebben en of het je iets intereseerd maakt me geen flikker uit. Ik doe het voor mij! En als iemand anders het toch leuk vindt om te lezen dan is dat alleen maar mooi meegenomen.

I'm watching you. . .

Je hebt vast wel eens dat gevoel gehad dat er iemand naar je keek, maar je de enige in de kamer was. Alsof iemand je in de gaten hield. Vandaag heb ik dat gevoel meerdere malen gehad en dat is best wel even eng.

Vanochtend was ik aan het schoonmaken bij mijn tante. Ik verdien zo wat extra centen om lekker op stap te kunnen. Maar toen ik de keukenkastjes aan het poetsen was zag ik in de weerspiegeling een persoon achter me staan. Ik draaide me vliegensvlug om, maar er was niemand. Ook zonet toen mijn vriend me thuis bracht en we over een bruggetje moesten fietsen, het was net alsof er iemand naar me stond te kijken, maar toen ik er eenmaal was zag ik niemand.

Maar hoe kan het dat we ons zulke dingen inbeelden? Is het angst, of zouden er dan toch 'geesten' bestaan? En is het vreemd dat ik dat ik dat zelfs maar even vraag? Maar ik kan dat  nare gevoel nog steeds niet echt van me afschudden. Zelfs nu, nu ik dit schrijf, heb ik het gevoel alsof er iemand met me mee kijkt. . .